Si Manuel Roxas ay isang Pilipinong estadista at politiko na nagsilbi bilang ikalimang Pangulo ng Pilipinas, mula 1946 hanggang 1948. Siya ay ipinanganak noong Enero 1, 1892, sa Capiz, Pilipinas, at namatay noong Abril 15, 1948, sa Clark Air Base, Pilipinas. Naaalala si Roxas bilang isang pangunahing tauhan sa kasaysayan ng Pilipinas, na may isang pamana na kinabibilangan ng kanyang pamumuno sa panahon ng paglipat ng bansa sa kalayaan at ang kanyang mga pagsisikap na isulong ang pag-unlad ng ekonomiya at katarungang panlipunan.

  Si Roxas ay isang abogado at politiko, at naging miyembro ng Nacionalista Party, isa sa mga pangunahing partidong pampulitika sa Pilipinas noong panahong iyon. Naglingkod siya bilang miyembro ng Kapulungan ng mga Kinatawan ng Pilipinas at ng Senado ng Pilipinas, at hinirang din bilang Kalihim ng Pananalapi at kalaunan bilang Kalihim ng Panloob at Lokal na Pamahalaan sa ilalim ni Pangulong Manuel Quezon.

  Noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, si Roxas ay dinakip at ikinulong ng mga awtoridad ng Hapon, ngunit kalaunan ay pinalaya bilang bahagi ng isang pangkalahatang amnestiya. Pagkatapos ng digmaan, gumanap siya ng mahalagang papel sa mga negosasyon para sa kalayaan ng Pilipinas, nagsisilbing tagapangulo ng delegasyon ng Pilipinas sa Estados Unidos, at tumulong upang matiyak ang pagpasa ng Philippine Independence Act, na nagbigay ng kalayaan sa Pilipinas mula sa Estados Unidos. 

  Bilang Pangulo, humarap si Roxas sa malalaking hamon, kabilang ang muling pagtatayo ng bansa pagkatapos ng pagkawasak ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig at ang pagtatatag ng bagong pamahalaan at konstitusyon. Nagpatupad siya ng hanay ng mga repormang pang-ekonomiya at panlipunan, kabilang ang paglikha ng Bangko Sentral ng Pilipinas, ang pagtatatag ng Social Security System, at ang pagsasabatas ng Agricultural Tenancy Act.

  Nagtrabaho din si Roxas upang itaguyod ang kalayaan at soberanya ng Pilipinas, at matagumpay na nakipag-usap sa pagpapanatili ng mga base militar ng US sa bansa. Gayunpaman, binatikos din ang kanyang administrasyon dahil sa kaugnayan nito sa mga makapangyarihang pampulitika at pang-ekonomiyang elite, at sa paghawak nito sa Rebelyong Hukbalahap, isang komunistang insurhensya na lumitaw pagkatapos ng digmaan.

  Namatay si Roxas sa panunungkulan noong 1948, at hinalinhan ni Vice President Elpidio Quirino. Sa kabila ng kanyang maikling panunungkulan bilang Pangulo, naaalala si Roxas bilang isang pangunahing tauhan sa kasaysayan ng Pilipinas, at ang kanyang pamana ay patuloy na nakakaimpluwensya sa pulitika at lipunan ng Pilipinas ngayon. Siya ay naaalala bilang isang pinuno na nagtrabaho upang itaguyod ang kalayaan ng Pilipinas, pag-unlad ng ekonomiya, at katarungang panlipunan, at bilang isang simbolo ng pakikibaka ng bansa para sa demokrasya at pagpapasya sa sarili.